donderdag 28 maart 2013

Donderdag veggiedag

Wij zijn zeker geen vegetariërs, maar eerlijk is eerlijk. De gemiddelde Belg eet net ietsje teveel vlees.
En een dagje of twee zonder vlees in je weekmenu inbouwen kan daar een beetje evenwicht in brengen. Je kunt perfect een gezonde, verrassende, lekkere maaltijd in elkaar draaien zonder dat daar vlees aan te pas hoeft te komen.

Wij doen dat al een tijdje. Hoe heet dat nu weer? Flexitariërs? Nu ja, dat zijn wij dus met veel plezier.
Voor veggie inspiratie val ik regelmatig terug op dit kookboek. 


Favorieten zijn een chili sin carne met korstje van maïsbrood, enchiladas, en toad in the hole.

Dit keer was het echter een eigen uitvinding, en eentje die goed bleek mee te vallen: een curry die bijna Thais te noemen was, met basmatirijst.

Zag er zo uit:

 
En helemaal niet moeilijk.

Verhit wat olie in een kookpot, en doe daar knoflookpasta bij, wat geraspte gember, en een koffielepel currypasta. Doe er ook wat kruidnagel en kardemom bij.

Laat heel eventjes bakken, en doe er een blik kokosmelk,  en één of twee blikken tomatenstukjes. Doe ook nog een blik kidneybonen en een blik kikkererwten open. De kidneybonen zijn wel niet Thais, maar ze kleuren mooi in de saus.

Spoel de blubber goed van de peulvruchten, en doe ze bij in de saus. Ik doe er zelf ook een handjevol quinoa in, maar das optioneel. Het dikt de saus goed in, en het is ook nog eens ongelooflijk gezond.

Ok. Back to the point. Er kwam ook nog broccoli aan te pas. Proper gemaakt en fijngesneden terwijl de peulvruchten gaar worden, dan bij de rest in de pot gedaan, en de rijst gekookt.
Laat de broccoli niet te gaar worden, ik ben zelf een heel grote fan van al dente groenten, maar in zo'n stoofpotje is het allesbehalve smakelijk als hij overgaar is.

Je kunt er eventueel wat yoghurt bij serveren. Dit is zeker een goeie oplossing wanneer blijkt dat je iets te enthousiast bent geweest met de currypasta, maar anders is het ook lekker.

En, ik zou zeggen, smakelijk!

woensdag 27 maart 2013

Onze kleine

Herinner je je een blogberichtje van in december, waarin ik de nieuwste telg uit ons (weliswaar kleine) gezinnetje voorstelde?

Het ging toen over een klein, schattig, pluizig pupje, van 8 weken oud.

Liam van de Wolvenvallei, 8 weken oud.

Toen was hij nog schattig, niet waar? Wel, zoals dat gaat, werd hij groter...
Liam van de Wolvenvallei, 3 maanden oud
... en groter!                                                        

Liam van de Wolvenvallei, 5 maanden oud.
Ter vergelijking: Liams (kleine) grote zus Henna, 4 jaar oud.
Op deze foto is hij nog maar 5 maanden oud!
Mensen die hem een week niet gezien hebben, verschieten zich een bult, en vragen direct of we roze korrel onder zijn brokskes mengen.

Dat kleine, handige puppybenchke waar hij al zijn dutjes in deed, barstte stilaan uit zijn voegen, waardoor er een ander, groter (op één na grootste formaat) in de plaats moest komen.


En blij dat hij er mee was.

Wat mij betreft mag het een nieuw spreekwoord worden: in plaats van groeien als kool, groeien als Liam.

Wat ook groeit als kool, en waar ik heel blij om ben, wegens dan toch nog enig lentegevoel te hebben als ik in de richting van mijn venster kijk, zijn mijn ongelooflijk goed gezinde narciskes.

Wat ben ik toch DOL op narciskes, en al helemaal als het verschrikkelijk deprimerend weer is. Het is het soort bloem dat het u onmogelijk maakt om depressief te blijven. En dus eindigen we met een vrolijke vervuld-van-lentebloemen-en-happy-thoughts-glimlach.

Tot de volgende keer maar weer!





woensdag 20 maart 2013

Schatten op zolder

Het is verbazingwekkend, wat ge allemaal kunt vinden in uw eigen huis. Het is echt waar, wat ze op TV zeggen. Ge kunt werkelijk schatten op zolder liggen hebben, en het gewoon ni weten.

In het geval van mij en mijn mama gaat het eerder over schatten van emotionele aard.

Onlangs waren we aan het rommelen in een plastic zak met lapjes stof, die nog van mijn grootmoeder geweest was. En tussen de lapjes vonden we twee vierkante stukjes patchwork, even groot, in dezelfde kleuren. De beginsels van een schattig kussentje.









Ik herinner me dat ze met veel geduld ongelooflijk mooi handwerk maakte. Kanten gordijntjes, kleedjes, prachtig geborduurde taferelen en blijkbaar ook patchwork.

Mijn grootmoeder is intussen alweer 9 jaar geleden gestorven aan kanker.

Wanneer is ze eraan begonnen? Voor of na de diagnose? Waarom maakte ze het nooit af? Schoot uiteindelijk de tijd tekort?

Ik weet niet waarom het kussentje bleef liggen, maar ik zou het heel spijtig vinden om het onafgewerkt weer terug in de kast te leggen.

Ik speel al een tijdje met het idee om patchwork te leren maken, en zeg nu zelf: bestaat er een betere reden dan deze?

Een herinnering aan mijn grootmoeder vervolledigen, zodat ik er elke dag naar kan kijken? Daar wil ik het wel voor doen.

Het afgewerkte product krijg je vast en zeker ook nog te zien.

dinsdag 12 maart 2013

Breiprojecten enzo

Ik wou vooral mijn laatste project alvast met jullie delen, maar er moet mijn nog iets anders van het hart.


Er zijn vast en zeker mooiere tafereeltjes om langs te fietsen onderweg naar het werk, maar dit vond ik toch ook al de moeite. Ik vond het zelfs zo mooi dat ik het niet kon laten om eventjes van mijn fietske te stappen en er een fotoke van te trekken.

En geloof mij, int echt was het nog veel schoner.

Ok. Na deze korte afdwaling komen we dus bij het onderwerp van de dag: mijn nieuwe breiproject.
Het kleurige, golvende babydekentje dat mijn collega's en ik haakten voor een zwangere collega, bracht mij op een idee. En wat voor een idee.
Het begon allemaal hiermee.


Ik liep in de Veritas voorbij deze wol, en de verliefdheid stond zo overduidelijk op mijn gezicht te lezen, dat Steven zei: "Allez kom, pak dat ook nog maar mee."

Nu bleef nog de vraag over, wat ga ik in godsnaam met deze prachtige, grote bol mohair-achtige wol doen? Aangezien ik zo'n koukleum ben, en dol op ponchokes en aanverwanten, was de keuze snel gemaakt. Nu nog uitzoeken hoe ik die keuze ging uitwerken.

Ja, in golfjes dus. Ook daarin waren nog verschillende opties, maar mijn oorspronkelijke, en uiteindelijk favoriete idee was dit ongeveer.




Maar...
Nu ik de wol zie, in golvend gebreide toestand, begin ik alweer te twijfelen.


 

Ik krijg zin in een lekker grote omslagdoek, of een kortere poncho met afgeronde onderkant.
 
Wat denken jullie?

En verder...
Herinner je je de flessengroene trui die ik voor Steven aan het breien ben? De rug, het grootste, en eindeloos lijkende rugpand is eindelijk af!!!!

Ik dacht dat er nooit een einde aan zou komen, maar het is dan toch gelukt. En blij dat ik ben. Misschien geraakt hij dan toch af voor volgende winter. Joepie!
Uiteraard ben ik ook altijd nieuwsgierig naar brei- of haakprojecten van iedereen die hier al eens een kijkje komt nemen.
Tot gauw!